توکّل، ستون خیمه‌ی ایمان است
و ملّتی که بر خدا توکّل داشته باشد، هرگز شکست نخواهد خورد.
و ملّتی که بر خدا توکّل داشته باشد، هرگز شکست نخواهد خورد.
هر که مأیوس شود، در اردوگاه شیطان سکنی گزیده،
و هر که امید ورزد، در صف مؤمنان ایستاده است.
فشرده‌ی سخنرانی نماز جمعه – مسجد جامع حاجی عبدالغفور، مزار شریف
الیوم الجمعه، ۲۹ حمل
بسم الله الرحمن الرحیم
اَلْـحَمْدُ لِلَّهِ، نَحْمَدُهُ وَنَسْتَعِينُهُ، وَنَسْتَغْفِرُهُ، وَنُؤْمِنُ بِهِ وَنَتَوَكَّلُ عَلَيْهِ،
وَنَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ شُرُورِ أَنْفُسِنَا وَسَيِّئَاتِ أَعْمَالِنَا.
مَنْ يَهْدِهِ اللَّهُ فَلَا مُضِلَّ لَهُ، وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَا هَادِيَ لَهُ.
قال الله تبارک و تعالی:
«وَ مَن یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ، إِنَّ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ، قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَیْءٍ قَدْراً»
و نیز فرمود:
«قُلْ یا عِبادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ، لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ، إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً، إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ»
ای نمازگزاران مؤمن!
خداوند، انسان را شاهکار آفرینش خویش قرار داد؛
او را از خاک برگرفت و از روح خویش در او دمید.
اراده بخشید، اختیار عطا کرد، و بصیرت آموخت.
امّا این گوهر بی‌بدیلِ انسانیت، تنها در سایه‌ی ایمانی استوار، تلاشی خستگی‌ناپذیر، و امیدی زنده و بالنده می‌درخشد؛ و بی‌آن‌ها، در گردباد فراموشی و فنا گرفتار می‌آید.
برادران و خواهران ایمانی!
نخستین تیر زهرآگین شیطان، نه شمشیر، که یأس است؛
ناامیدی، کشنده‌تر از شمشیر، خفت‌آورتر از شکست.
شیطان، همان ابلیس است؛ واژه‌ای برگرفته از «بَلَس» یعنی نومیدی.
و هر که مأیوس شود، گویی در سنگر او قرار گرفته است.
امروز ملت‌ها نه با فقر اقتصادی، بلکه با فقر امید، شکست می‌خورند.
امتی که امید را از دست دهد، حرکت را از کف می‌نهد؛ به استبداد تن می‌دهد، به ذلت خو می‌گیرد و صدای اعتراض خود را از یاد می‌برد.
این دقیقاً نقشه‌ی دشمن است: پاشیدن بذر یأس در دل امت‌ها.
اما قرآن می‌فرماید:
«إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ، حَتّى یُغَیِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ»
یعنی، تا ما از درون خود را تغییر ندهیم، تغییر بیرونی ممکن نیست.
ای جوان مسلمان!
ای زن و مرد مؤمن!
برخیز و خویشتن را بشناس و بساز.
تو مهندس سرنوشت خویشی.
«و من یتوکل علی الله فهو حسبه»
هر که بر خدا توکل کند، خدا او را بس است.
امروز، جهان چشم به ما دوخته است.
امت اسلام، به انقلاب درونی نیاز دارد؛
به‌جای ناله‌ی یأس، بانگ اراده باید برآورد؛
به‌جای آه حسرت، شعله‌ی امید باید برافروخت.
توکّل، اعتماد صادقانه‌ی دل به خدای متعال است.
توکل یعنی سپردن امور به خالق هستی و باور به این‌که جز او، هیچ‌کس مالک نفع و ضرر نیست.
توکل، ثمره‌ی ایمان است و از معرفت به صفات الهی ریشه می‌گیرد.
نشانه‌ی توکل این است که بنده در مصیبت، بی‌تاب نشود، در طلب رزق، حریص نگردد، و در سختی، شکایت بر زبان نیاورد.
در سوره‌ی فاتحه می‌خوانیم:
«ایاک نعبد و ایاک نستعین»
یعنی: تنها تو را می‌پرستیم و تنها از تو یاری می‌جوییم.
پس ای مؤمن! در دل خویش قلعه‌ای از ایمان و توکل بنا کن؛
که اگر از درون مغلوب نشوی، هیچ قدرتی بر تو غالب نخواهد شد.
«من کان لله، کان الله له»
هر که برای خدا باشد، خدا برای اوست.
توکل، بی‌عملی نیست؛
توکل یعنی تلاش همراه با اعتماد.
وقتی اراده‌ی بنده و توکل به خدا دست به دست هم دهند، درهای بسته گشوده می‌شود، و موانع از میان برمی‌خیزد.
«قالوا حسبنا الله و نعم الوکیل»
یعنی: خدا ما را بس است، و او نیکو وکیلی‌ست.
هر جا اخلاص و توکل باشد، کارها به سامان می‌رسد.
و هر جا دل از توکل خالی گردد، ایمانی نیز نخواهد ماند.
در میدان‌های سخت، بارها دیده‌ایم که خداوند چگونه راه نجات را از جایی که گمان نمی‌رفت گشود؛
و چگونه بر بندگان مؤمنش دست یاری گشود.
مردان توکل، همچون زرهی از فولاد، در برابر طوفان‌ها ایستاده‌اند.
نمونه‌ی عینی آن، ملت مجاهد افغانستان است که در برابر سه ابرقدرت:
انگلیس، شوروی، و امریکا ایستادگی کردند.
و نمونه‌ی دیگر آن، غزه‌ی مظلوم اما قهرمان است؛
غزه‌ای که سردمداران غدار کشور های اسلامی در حق آن جفا کرد، اما مردمانش همچنان ایستاده‌اند؛
با دستانی خالی اما دل‌هایی سرشار از توکل.
دنیا همچون صحرایی‌ست پر از گرگان و خزندگان،
و بی‌پناه، نابودی حتمی‌ست؛
اما آن پناهگاه، همانا توکل بر خدای بی‌نیاز است.
«و من یتق الله یجعل له مخرجاً و یجعل له من أمره یسرا»
هر که تقوا پیشه کند، خداوند راه گشایش و آسانی را برای او مهیا می‌سازد.
در غرب، مردم در مواجهه با سختی، دست به خودکشی می‌زنند؛
چراکه توکل را از دل رانده‌اند و از خدای خود بریده‌اند.
اما مؤمن، دلش روشن به نور ایمان است و زبانش گویاست با آیه‌ی:
«و لا تیأسوا من روح الله، إنه لا ییأس من روح الله إلا القوم الکافرون»
توکّل، ستون خیمه‌ی ایمان است؛
و بی‌توکل، نه ایمانی می‌ماند و نه استقامتی.
پس مبادا لحظه‌ای، این پناه مطمئن را فراموش کنیم.
اگر نگاه الهی نباشد، حتی یک ثانیه از زندگی، بیمه نیست.
نظرات بسته شده است.